Troost vinden bij het samenleven tijdens de lockdown
Peter vroeg me waar mijn nieuwe thuis-met-zijn-allen-in-corona-tijd-weblog bleef. Ik ging achter de pc zitten en liep prompt vast in ongemakkelijke gedachten terwijl mijn kleinkinderen door de kamer renden en hun moeder naast me zat te werken. Hoe ongemakkelijker ik me voelde, hoe harder ik ging werken en hoe minder het lukte iets zinnigs op mijn scherm te krijgen, hoe vervelender ik me voelde en hoe meer ik wegzakte in een moeras van ledigheid. Je ziet, de valkuil van de tobbende mens die als je niet uitkijkt in deze tijd alleen maar dieper wordt.
‘Laat het los dan komt het vanzelf naar je toe’, is de meest favoriete tegelwijsheid van mijn vrouw. Proberen, dan maar dacht ik en mijn kleindochter en ik vertrokken voor een vijfkilometerlange troostwandeling die in ieder geval mij herinneringen opleverde die ik nooit meer zal vergeten. Zaterdag geven we invulling aan ons plan dat tijdens onze wandeling ontstond: we gaan een troost-lasagnemaaltijd bereiden voor zoveel mensen als we van het OMT in huis mogen herbergen.
Maar ja, wandelingen en lasagnemaaltijden schrijven geen weblogs en er stond nog niks op het scherm natuurlijk; eerst maar eens de sociale media checken. En zoals meestal bleek mijn vrouw wéér gelijk te hebben. Marianne Witte, een goeie vriendin vanaf het altijd inspirerende Texel, liet mij haar column lezen die ze voor een columnwedstrijd rond het thema troost had geschreven voor de VPRO-gids. Hij was niet geplaatst. Als troost mag ik van haar de column aan jou doorgeven. Geniet ervan en vraag je af hoe jij jezelf en je huisgenoten tijd blijft troosten in een steeds langer wordende lockdown. Misschien het lezen van Marianne haar troostcolumn.
Schoonheid
Met een pandemie op de hielen maakt een mens rare sprongen. Zo werd ik onverwacht verliefd.
Een vriendin bracht ons in contact. Eerst moest ik niet veel van hem hebben. Hij zag er grauw en hoekig uit en ik dacht niet dat deze liefde iets voor mij was. Want dat werd me al gauw duidelijk: hij had veel liefde nodig. En zoiets moet wel van twee kanten komen, anders begin ik er niet aan. Twijfelend liet ik hem in het schuurtje liggen.
Door de lockdown van dit voorjaar kantelde de wereld. Alle vertrouwde activiteiten die mijn leven kleur gaven vielen weg.
‘Gelukkig hebben we er mooi weer bij,’ troostten we elkaar op anderhalve meter. Ik hunkerde naar afleiding en ineens wist ik wat mij te doen stond!
Ik toog naar de schuur en aaide over zijn grauwe vel. In de lentezon werkte ik mij in het zweet. In de droge zomer zorgde ik voor water en voeding en ja, ik gaf hem ook liefde. Dat ging eigenlijk vanzelf. Elke morgen observeerde ik zijn groei. Hij werd groot en sterk, knap zelfs. Zijn grauwe uiterlijk maakte al snel plaats voor een frisse uitstraling. Gaandeweg ging hij zich anders kleden. Door zijn strakke donkerpaarse pak tekenden zijn spierballen zich duidelijk af. Daarmee overrompelde hij mij compleet en ik kwam openlijk voor mijn verliefdheid uit.
Begin augustus ontdeed ik hem op het aanrecht van zijn designerjasje. De fluweelzachte voering omhulde een lichtgroene naaktheid, van een perfectie die je zelden ziet.
Het water borrelde al en vijf minuten blancheren was genoeg. Getroost door zoveel schoonheid at ik mijn eerste zelfgekweekte kapucijnererwtjes.
Marianne Witte
Een prachtcolumn, toch, Mariannes verhaal….?
We sluiten deze weblog af met een spelletje. We dagen je uit voor jezelf tips uit het verhaal van Marianne en mij te halen die jou helpen de lockdown prettiger door te komen. De tips die Peter en ik eruit haalden vind je in Peters mindmap. Je kunt de mindmap hier downloaden. Succes!
Deze blog maakt deel uit van de reeks ‘Als het huis te klein is’. Centraal thema hierin is het soepel(er) omgaan met elkaar nu kinderen en ouders steeds meer thuis zijn vanwege de pandemie. ‘Als het huis te klein is’, is een initiatief van Jan Ruigrok (tekst) en Peter te Riele (visualiseringen).
Reacties (0)